काठमाडौं, ३ जेठ । रमेशप्रसाद आचार्य जो धादिङको कम्युनिष्ट आन्दोलनको जग बसाल्ने एउटा योद्धा । आचार्य खासगरी पञ्चायती शासन व्यवस्था र निरंकुश राजतन्त्रको बिरुद्ध किशोरावस्थादेखि निरन्तर लागिरहे । २०४५ सालमा आफू पढने बिद्यालयका शिक्षकमाथी भएको पन्चायती ज्यादती प्रत्यक्ष देखेका आचार्य ९ बर्षको उमेरमै पन्चायत शासन विरुद्ध मसाल जुलुसमा सहभागी हुन पुगे । बिद्यार्थीकाल देखि राजनितिक चेत विशेषत। कम्युनिष्ट विचारधाराबाट प्रभावित भएर उनि २०५३ सालमै अखिल क्रान्तिकारी संगठनमा आवद्ध भए । धादिङको साविकको नौविसे वडा नम्बर १ चालिसे हालको धुनिवेशी वडा नम्बर ६ का स्थायी बासिन्दा रहेका आचार्यले धादिङको दक्षिणी भेगमा माओवादी तथा कम्युनिष्ट आन्दोलनलाई उचाइमा पुर्याउन भुमिगत र सार्वजनिक भएर निरन्तर लागिरहे । २०५४ मा तत्कालिन नेकपा माओवादीको पार्टी सदस्यता लिएका आचार्य २०५४ मा नौविसे सेल कमिटीको सचिवको जिम्मेवारीमा आए ।

तत्कालिन समयमा राज्यपक्ष र माओवादीबीच सशस्त्र युद्ध चलिरहेको थियो । माओवादी आन्दोलनमा धादिङको दक्षिणी भेगको नेतृत्व तहमा रहेका आचार्यलाई २०५९ मा नेपाली सेनाले काठमाडौबाट पक्राउ गर्यो । पक्राउ लगतै नजरबन्दमा परेका आचार्य जिल्ला प्रहरी हिरासत पश्चात जिल्ला कारागार चलान भइ ६ महिना राजनितक बन्दीको रुपमा जेल बसे । सो क्रममा उनले राज्यतर्फबाट थुप्रै यातना खेपेका थिए । २०६० मा जेलबाट निक्लिएर आचार्य निरन्तर माओवादी आन्दोलनमा लागिरहे । तत्कालिन समयमा उनि नेकपा माओवादीको पार्टी प्रमुख नै रहे । २०६३ सम्म नौविसे सेल कमिटीको सचिव रहे । सो समयमा उनले नेकपा माओवादीको संगठन विस्तार,सामाजिक न्याय र कम्युनिष्ट आन्दोलनको मोर्चामा नौविसेकै नेतृत्व गरे । सोही क्षमताकै कारण उनलाई २०६३ मा पार्टीको नौविसे गाँउ कमिटी प्रमुखको रुपमा सचिवको जिम्मेवारी दिइएको थियो । आचार्यले २०६९ सम्म नौविसे पार्टी प्रमुख,सर्वदलिय प्रतिनिधि र सो समयमा ठुलो दलको हैसियतले प्रमुख राजनितिक प्रतिनिधि भएर जिम्मेवारी सम्हाले । आचार्य २०६५ मा पार्टीको जिल्ला कमिटी सदस्य रहे ।

नौविसेको विकासमा नेतृत्व तहको जिम्मेवारी
२०५१ देखि नेपालमा माओवादी आन्दोलन सुरु भयो । सशस्त्र युद्ध सुरु गरेको तत्कालन माओवादीमा आचार्य त्यसै लागेका हैनन् । समाजमा हुने थिचोमिचो,गरिबी,उत्पिडन,छुवाछुत र भेदभाव उनलाई पटक्कै मन परिरहेको थिएन् । पारिवारिक रुपमा मध्यम स्थिती रहेपनि उनले माओवादी आन्दोलनलाई उचाइमा पुर्याउने मनमनै विचार गर्न थाले । परिवारमा उनलाई माओवादी आन्दोलनमा नलाग्न दवाव थियो । त्यसबेला सेनाले जुनसुकै बेलामा पनि माओवादीलाई जे पनि गर्न सक्थ्यो । जिवन जोखिममा पारेर जंगल पस्न परिवारको स्विकृति त थिएन नै त्यसमाथी एउटा युवा,पढ्दै गरेको परिवारको आशालाई लत्याएर उनि समाजिक न्यायको लागि युद्धमा होमिने निर्णय गरे ।

आचार्य २०६२ तिर मात्रै सार्वजनिक रुपमा देखिन थाले । त्यसभन्दा उनि अर्धभुमिगत रुपमा राजनितिक आन्दोलनमा सक्रिय थिए । खासगरी २०६३ पछि नौविसेको पार्टी प्रमुख र २०६४ पछि नौविसे गाँउ विकास समितीमा सर्वदलियको तर्फबाट प्रमुख प्रतिनिधिको रुपमा निरन्तर काम गरे । उनले नौविसेको विकासलाई फरक गतिमा अघि बढाउन पर्नेमा जोड दिँदै आइरहे । विकासका एजेण्डामा सबै राजनितिक दलहरु एक ठाँउमा उभिनुपर्नेमा उनको जोड निरन्तर रहदै आयो । शालिन,शान्त र समन्वयकारी भुमिका निर्वाह गर्न सक्ने आचार्यले सबै राजनितिक दलसंग मिलेर नौविसको शैक्षिक,भौतिक र सामाजिक विकासमा अग्रणी भुमिका खेलिरहे । थोरै बजेट,जनताका आवश्यकता धेरै हुँदा सोचे अनुरुप काम गर्न नसकेपनि दक्षिणी भेगको उदयमान आर्थिक र व्यापारिक केन्द्रको रुपमा स्थापित गर्न सकिएकोमा चाँही उनलाई सन्तोष छ । आचार्यले तत्कालिन समयमा सर्वदलियको प्रमुख प्रतिनिधिको अलवा मच्छिन्द्र उच्च माध्यामिक विद्यालयको व्यवस्थापन समिती अध्यक्ष भएको समयमा बिद्यालयको लागि ५ करोड मुल्य बराबरको जग्गा खरिद समेत गरेका थिए । त्यसैबेलादेखि क्याम्पस स्थापना गरी क्याम्पस व्यवस्थापन समितीको सदस्य समेत रहेका थिए । आचार्यसंग सडक निर्माण,खानेपानी लगायत दर्जनौ उपभोक्ता समितीको अध्यक्ष भएको अनुभव समेत रहेको छ ।

धादिङको पत्रकारिता क्षेत्रमा नेतृत्वदायी भुमिका
२०५४ देखि नै उनि तत्कालिन समयको चर्चित पत्रिका जनादेश दैनिकको धादिङ संवाददाता थिए । धादिङको पत्रकारितामा पुरानो पुस्ताको नेतृत्वमा रहेका आचार्यले राजधानी दैनिक,एबीसी टेलिभिजन लगायतमा काम गरेका छन् । आचार्यले धादिङको पत्रकारितालाई उचाइमा पुर्याउन महत्वपुर्ण योगदान गरेका छन् । उनले धादिङबाट प्रकाशित हुनेगरी जनमुक्तिमार्ग साप्ताहिक,नागरिक साप्ताहिक लगायतका पत्रिका समेत प्रकाशन गरेका थिए । आचार्य प्रेस सेन्टर नेपालको धादिङको संस्थापक हुन् भने हाल उनि संगठनको केन्द्रिय सदस्य समेत रहेका छन् ।

धुनिवेशीको सम्मृद्धीको लागि वडा अध्यक्षको उम्मेदवारी
खासगरी आचार्यको उम्मेदवारीलाई लिएर धुनिवशी वडा नम्बर ६ का नागरिकले मात्रै हैन् समग्र धुनिवेशी नगरवासीले नै चासोको साथ हेरेका छन् । नगरको टिममा आचार्यजस्तो अनुभवी व्यक्तित्व पाउनु आगामी दिनमा नगरपालिकाको समग्र विकासको लागि महत्वपुर्ण हो भन्छन् एक स्थानीयवासी । धुनिवेशी वडा नम्बर ६ विगतदेखि वर्तमानसम्म हेर्ने हो भने भिजनहिन,योजनाविहिन नेतृत्वको कारण पछि पर्यो भन्नेहरु धेरै छन् । आचार्यको अनुभवलाई प्रयोग गर्ने हो भने वडा नम्बर ६ मात्रै हैन् , समग्र धुनिवेशी नगरलाई नमुनायोग्य बनाउन सहयोग पुग्ने बताइन्छ । आचार्य स्वंयले पनि आफु वडा नम्बर ६ लाई अहिलेसम्मको परिस्थितीबाट बाहिर ल्याउन र रणनितिक महत्वको वडा बनाउन कुनै कसर बाँकी नराख्ने बताउछन् ।

उनी भन्छन्–विगतको नेतृत्वले खासगरी तत्कालिन नौविसे १ र हालको धुनिवेशी ६ लाई कुनै किसमको दिर्घकालिन योजना भन्दापनि पाएको सरकारी बजेट खर्च गर्नेबाहेक कुनै ठोस विकास अघि बढाउन सकेन्, गएको ३० बर्षको वडा सञ्चालन,विकास र सामाजिक सेवा भन्दा मेरो कार्यकालमा वडा यसरी पो चल्नुपर्ने रहेछ, विकास त यस्तो पो गर्नुपर्ने रहेछ र राजनितिक दल,नागरिक समाज,बुद्धिजिवीसंग यसरी पो सहकार्य गर्नुपर्दोरहेछ भन्ने चाँही बनाउछु । उनले समग्र धुनिवेशीमा नमुना वडा र सिंगो नगरलाई नयाँ किसिमको भिजन दिन आफु तयार रहेको समेत बताउछन् ।

संघिय लोकतान्त्रिक गणतन्त्रमा विकास र सामाजिक न्यायको लागि स्थानीय तहको भुमिका सबैभन्दा महत्वुपर्ण छ त्यसमा पनि वडाको भुमिका जनतासंग प्रत्यक्ष साथमा रहेर गर्नुपर्ने काम धेरै छन् । आचार्य २०७४ सालको स्थानीय तहको चुनावमा पनि धुनिवेशी–६ को वडा अध्यक्ष पदमा निर्वाचनमा होमिएका थिए तर थोरै मतान्तरले उनि पराजित भए । जे होस् यसपालीको स्थानीय निर्वाचनमा वडा अध्यक्षको उम्मेदवार रहेका आचार्यले आफ्नो भुमिकालाई पक्कै न्याय गर्छन भन्ने विश्वास आम वडाबासीले गरेका छन् । पक्कै उनले यो आशालाई निराशामा परिणत गर्ने छैनन् बाँकी त आगामी दिन कुर्नै पर्ला ।